nicole van goethem

In de periode dat van Goethem meewerkte aan Picha’s The Missing Link besloot ze voor het eerst zelf filmscenario’s te schrijven. De drie scenario’s die aan de basis liggen van haar drie auteursfilms (Een Griekse Tragedie, Vol van Gratie en L.A.T.) kwamen dus al in 1977 tot stand. Het zou enkele jaren duren voor Nicole verder werkte aan deze scenario’s. Tussen 1977 en 1980 werkte van Goethem noodgedwongen terug in het Antwerpse nachtleven om aan de kost te komen. Rond 1980 kon ze door een ongeval een tijdlang niet werken. Tijdens die periode werkte ze op aanraden van vrienden verder aan het scenario van Een Griekse Tragedie, waarna ze het in 1980 ter goedkeuring voorlegde bij de filmcommissie.

Vanaf midden 1983 begon Nicole van Goethem aan de uitwerking van Een Griekse Tragedie, de eerste korte animatiefilm van haar trilogie. Gedurende anderhalf jaar werkten ze met ongeveer twaalf personen, waaronder haar nicht Anne Van der Vlugt, Rudi Renson en Jan Sanctorum, in haar Ercola-atelier in de Wolstraat door aan de film. In totaal werden voor Een Griekse Tragedie 2500 cello’s gebruikt. De zes minuten en tien seconden tellende animatiefilm over drie kariatiden die zichzelf bevrijden van hun eeuwigdurende taak om een tempel te ondersteunen, werd in januari 1985 voltooid.

De positieve invloed van de verschillende prijzen waarmee van Goethem in de periode 1985-1987 werd overladen blijkt uit de verscheidenheid aan opdrachten die ze vanaf die periode binnenhaalde. Zo voorzag ze vanaf 1986 de illustraties van het boek Onze Sociale Zekerheid (1989) van toenmalig UIA-rector Josse Van Steenberge. Deze opdracht was de eerste van vele samenwerkingen tussen van Goethem en Van Steenberge. Naast boekillustraties maakte ze in de late jaren tachtig ook illustraties in opdracht van De Morgen. Ze werkte in deze periode niet enkel als illustrator, maar werkte ook aan enkele filmprojecten zoals Human Rights Article 13, The Spectator (1986 tot ca. 1990), een filmpje in opdracht van de Volksverzekering (DVV) en het onvoltooide Castagnetten.

van Goethem maakte animatiefilmpjes in opdracht, zoals de film Marilyn voor het Internationaal Filmfestival Vlaanderen (1991). Later maakte ze nog een animatiefilmpje in opdracht van het Overlegcentrum voor Integratie van Vluchtelingen (OCIV) en Trash in opdracht van Kinepolis. Doorheen het laatste decennium van haar leven werkte ze tot slot ook aan haar derde en laatste auteursfilm L.A.T. of Living Apart Together, waarvan het scenario reeds van 1977 dateerde. Voor deze film wilde ze voor het eerst gebruik maken van 3D-effecten en gesproken tekst. Aan L.A.T. werkte ze uiteindelijk (meer dan) tien jaar. Een mogelijke verklaring voor de lange periode die het maken van haar laatste auteursfilm in beslag nam en de lange tijd tussen het vervaardigen van L.A.T. en de twee voorgaande films, is het feit dat ze het laatste decennium van haar leven bijna constant opdrachten kreeg. In een interview in 1988 gaf ze bovendien aan dat ze faalangst had voor haar derde film. Hierdoor stelde ze de voltooiing ervan mogelijk uit.

van Goethem was also commissioned to create animated films, such as Marilyn for the Flanders International Film Festival (1991). Later, she was commissioned to make another animated film by the Refugee Integration Consultation Centre (OCIV) and to create Trash for Kinepolis. The last decade of her life was spent toiling on her third and final arthouse film, L.A.T. or Living Apart Together, the screenplay of which dated back to 1977. This film was different in that she hoped to use 3D effects and spoken dialogue for the first time. Ultimately, L.A.T. demanded over ten years of effort. A possible explanation for the ages it took to make her last arthouse film and the tremendous gap between the production of L.A.T. and her two previous films, is that the last ten years of her life were packed with nearly back-to-back commissions. What’s more, in a 1988 interview, she also admits to having been terrified of screwing up her third film. That could explain the delay in its finishing.